Doc Jazz: de Muzikale Intifada van een Palestijnse chirurg

Door Sahar Mansour (orig, in het Engels, gepubliceerd op Palestine Chronicle)

Tijden veranderen, situaties veranderen, mensen veranderen. Zo is de wereld altijd geweest, en dit kan zeker gezegd worden over dit turbulente begin van de 21e eeuw. Daarom is het fijn om te weten dat er ook dingen en mensen zijn die deze veranderingen weerstaan, en koppig overeind blijven staan als constante en betrouwbare factoren.

In de beperkte wereld van muziek voor de Palestijnse zaak kan het fenomeen dat bekend staat als ‘Doc Jazz’ zeker tot deze betrouwbare factoren gerekend worden. Vrijwel sinds het allereerste begin van het internet-activisme is hij actief en aanwezig geweest, waardoor hij bij mensen die in de Palestijnse zaak geïnteresseerd zijn nauwelijks enige introductie behoeft. Hij is de Palestijnse chirurg die, naast zijn voortgaande carrière als chirurg, zich bezig heeft gehouden met activisme op het internet en daarbuiten, met zijn muziek, schrijfsels, zijn organisatietalenten op demonstraties en inspirerende speeches, en zijn onstuitbare energie.

Deze aspecten van Tariq Shadid zijn inderdaad onveranderd gebleven, maar vergis je niet door deze constantheid te verwarren met gebrek aan evolutie en ontwikkeling. Zij die hem zich herinneren van zijn eerste songs voor de Palestijnse zaak en het verder niet gevolgd hebben, zijn er waarschijnlijk niet van op de hoogte hoe de kwaliteit van zijn muziekopnames in constante ontwikkeling is geweest, nu resulterend in high-fidelity songs van hoge kwaliteit, en met rijke arrangementen. Zijn muzikale repertoire – tenminste, de songs die online beschikbaar zijn – heeft nu 100 songs bereikt, de meeste waarvan vrijwel alle aspecten van de Palestijnse zaak als thema hebben. Er is nauwelijks een aspect van de strijd dat niet in een van zijn songs vertegenwoordigd is. Het mooiste is nog: hij doet de hele productie zelf, schrijft de songs en de teksten, bespeelt alle instrumenten, en doet alle stemmen.

Zijn meest recente album is ‘Intifada’, dat werd uitgebracht in November 2012, en een selectie bevat van zijn meest populaire Palestina-liedjes, zoals Intifada, Right of Return, We Resist (Free Palestine) en Freedom Flotilla, en ook twee van zijn Arabische liedjes over de zaak. Begin dit jaar kwam ook het nummer ‘Hungry’ uit, gewijd aan de zaak van Samer Issawi en de andere Palestijnse politieke gevangenen die tegen hun detentie protesteren door onvoorstelbaar langdurige hongerstakingen. De song werd goed ontvangen, en werd op Dubai TV gedraaid in een special over Palestijnse hongerstakers.

Recent sloot hij zich ook aan bij de Free Samer Issawi Campaign, en heeft hij ertoe bijgedragen om de voortgaande Twitter-campagnes voor die zaak levend te houden. Elke dag om dezelfde tijd worden zogeheten ‘Twitterstorms’ georganiseerd, waar honderden toegewijde ‘tweeters’ aan meedoen, en het mislukt daarbij zelden om de dagelijkse hashtag trendend te krijgen op de ‘Worldwide’ list. Op zijn website worden al deze wereld-trendende hashtags verzameld, samen met informatie over hoe het trenden op Twitter effectief gemaakt kan worden.

Een ander aspect dat de voortgaande ontwikkeling en uitbreiding van zijn muzikaal-activistische project, de ‘Muzikale Intifada’, onderstreept, is zijn indrukwekkende gevolg op Facebook, Zijn Doc Jazz fanpagina heeft inmiddels maar liefst 31.000 leden, een teken dat zijn werk gestaag in reikwijdte toeneemt.

Even oppervlakkig en snel naar zijn muziek luisteren maakt misschien niet meteen helder waarom, en de reden daarvoor is de bijna ongelooflijke variëteit aan muzikale stijlen. Als je naar een van Doc Jazz’s songs geluisterd hebt, neem dan niet aan dat je wel weet hoe het zit. Het geluid en de stijl is niet bepaald wat je aan zult treffen in de Top 40 van de entertainment-wereld, dus als dat is wat je zoekt, kom je misschien op een bevooroordeelde mening uit. Dit is een wat meer verfijnd type muziek waar je echt even tijd voor moet nemen en naar moet luisteren, maar als je dat doet, is de kans groot dat je geboeid raakt. Je komt hip-hop tegen, rock, funky jazz-pop, piano balladen, Palestijnse folkloristische muziek en moderne Arabische muziek, en deze beschrijving dekt nog altijd niet de lading van wat je allemaal in zijn indrukwekkende repertoire aan kunt treffen.

Wat dit mogelijk het beste illustreert, is de verklaring van erkenning die hij recent kreeg van het Edward Said Nationaal Conservatorium in Palestina, voor publicatie op zijn website:

“Het Edward Said Nationaal Conservatorium erkent het muzikale werk van Dr. Tariq Shadid, die bekend is onder de naam Doc Jazz, als een belangrijke bijdrage aan de Palestijnse muziek. We zijn onder de indruk van de grootte van zijn oeuvre en de rijkheid van zijn composities, waarin hij er in slaagt een brede variëteit aan muzikale stijlen te combineren met een boodschap die de hoop en ambities van ons volk tot uitdrukking brengt. Wij waarderen het feit dat hij moderne muzikale trends omarmt net zozeer als zijn inspanningen om de folkloristische tradities van de Palestijnse muziek te bewaren. Wij geloven dat zijn werk kan dienen als een inspiratie voor jonge Palestijnse muzikanten om hun eigen inspanningen op het gebied van muzikale compositie en creativiteit te ontwikkelen.”

Het bovenstaande vat het inderdaad heel mooi samen. Stel je voor dat dit het enige zou zijn dat we te zeggen hadden over Dr. Tariq Shadid, zou dat niet al heel wat zijn? Om de waarheid te zeggen, is dit nog niet waar het eindigt.

Tariq Shadid schrijft al meer dan 10 jaar voor de Palestine Chronicle, en veel van zijn artikelen kunnen daar gevonden worden, evenals op zijn website. Een selectie van zijn artikelen van voor 2007 is gebundeld in een paperback genaamd “Understanding Palestine”, die op Amazon verkrijgbaar is. Zijn artikelen hebben meestal een ding gemeen: ze roepen op tot Palestijnse onafhankelijkheid, verzetten zicht tegen normalisatie, en tegen racisme. Dit is waarschijnlijk waarom zijn stukjes zo wijd en zijd gelezen en verspreid worden: hoewel ze refereren aan de actualiteiten van de tijd waarin ze werden geschreven, worden ze bijna altijd gekarakteriseerd door tijdloosheid, en bevatten ze waarheden die van toepassing zijn op de hele geschiedenis van de Palestijnse strijd.

Naast een uitstekende muzikant en schrijver, heeft deze ongelooflijke allrounder ook een zeer artistieke hand in het tekenen en schilderen. Hij schilderde zelf de cover van zijn album ‘Front Door Key’, een schilderij van een klein Palestijns meisje dat een sleutel vasthoudt die de terugkeer van Palestijnse vluchtelingen naar hun huizen symboliseert, en tekende recent ook een portret van Samer Issawi dat inmiddels op sociale media en websites over de hele wereld kan worden aangetroffen.

Het is moeilijk voor te stellen dat iemand die niet alleen voltijds chirurg is, maar zelfs hoofd van de chirurgische afdeling is in zijn ziekenhuis, al deze dingen kan doen en ook nog eens op zo een hoog niveau. Desalniettemin, als je je realiseert dat hij Palestijn is, kom je ongetwijfeld tot de conclusie dat het die legendarische Palestijnse drive en toewijding is die de basis vormt van dit uitblinken. Zij die de wil hebben om rond te kijken, zullen nooit de indrukwekkende talenten van het Palestijnse volk over het hoofd zien – zowel in Palestina als in de diaspora – die ze de wereld te bieden hebben.

Niemand leeft eeuwig, maar het is duidelijk geworden dat zolang Tariq Shadid kan ademen, zingen, schrijven en opereren, hij niet zal veranderen wie hij is, en waar hij voor staat. In deze voortdurend veranderende wereld blijft deze eenmans-productiemachine van Palestijns activisme een geduchte bijdrage leveren. De wereld benadrukt en bewondert de talenten van Joden – zelfs als het over de Palestijnse zaak gaat, alsof er geen Palestijnen beschikbaar zijn om zichzelf te vertegenwoordigen – maar dit is alleen omdat ze niet bereid zijn de bewonderenswaardig getalenteerde iconen van het Palestijnse volk te zien. Ze zijn er, ze zijn indrukwekkend, en ze zullen gezien worden en de wereld overdonderen.

– Sahar Mansour komt oorspronkelijk uit Jenin, Palestina, en is geboren en getogen in Belgie. Ze studeert daar Engels in Gent. Zij zond dit artikel in voor publicatie in de Palestine Chronicle.