GTST: Goede tijden in slechte tijden

Even een blogje in het Nederlands, en dus meteen ook maar met een titel die heel vertrouwd klinkt. Toch is deze niet zomaar uit de lucht gegrepen, en wat er achter zit ontdek je als je verder leest.

 

Binnen een tijdsbestek van drie dagen heeft mijn muzikale project ‘The Musical Intifada’ op maar liefst drie punten goed nieuws te melden – en dat temidden van een zee van slecht nieuws uit Palestina. Het lijkt me dat het belangrijkste voor t laatst bewaard moet worden, en dus begin ik maar even met het bekendmaken van de drie bovengenoemde stukjes goed nieuws.

Ten eerste ontving ik van het Edward Said Nationaal Conservatorium in Palestina een prachtige tekst van erkenning, voor publicatie op mijn website. Eigenlijk is dit het beste nieuws, met de hoogste blijvende waarde. Ik geef de tekst hier maar even weer in het Nederlands, want in het Engels heeft hij al een blijvende plaats gekregen bovenaan in de rechterkolom van de Musical Intifada website.

“Het Edward Said Nationaal Conservatorium erkent het muzikale werk van Dr. Tariq Shadid, die bekend staat als Doc Jazz, als een belangrijke bijdrage aan de Palestijnse muziek. We zijn onder de indruk van de grote omvang van zijn oeuvre, en de rijkheid van zijn composities, waarin hij erin slaagt een brede variatie van muzikale stijlen te combineren met een boodschap die de hoop en aspiraties van ons volk tot uitdrukking brengt. Wij waarderen het feit dat hij moderne muzikale trends omarmt evenzeer als zijn inspanningen om de folkloristische tradities van de Palestijnse muziek te handhaven. We geloven dat zijn werk kan dienen als een inspiratie voor toekomstige jonge Palestijnse muzikanten om hun eigen inspanningen op het gebied van muzikale compositie en creativiteit te ontwikkelen.”

 

Goede tijden

 

Geen twijfel over mogelijk: dit is werkelijk prachtig nieuws. Ik heb wel eens eerder een meer algemene erkenning of complimenten gekregen voor het ‘Musical Intifada’ project, of voor songteksten, of voor mijn toewijding aan de Palestijnse zaak. Deze verklaring verwijst echter lijnrecht naar de muzikale kant van mijn songs, en om zoiets te horen te krijgen van een conservatorium voelt werkelijk als een hart onder de riem.

 

Hopelijk maakt dit mensen nieuwsgierig om eens naar mijn muziek te luisteren. Ik vermoed immers dat veel van de mensen die mij persoonlijk of van naam kennen, een bepaald idee hebben over mijn songs zonder er ooit eentje beluisterd te hebben – wat ik eigenlijk niet eens zo gek zou vinden in deze tijd waarin je met mp3’s om de oren wordt geslagen. Inderdaad omvat mijn repertoire zeer uiteenlopende muziekstijlen, en als het goed is is er voor elk wat wils.

Deze verklaring kreeg ik afgelopen zaterdag, maar direct de volgende dag kreeg ik bovendien via Facebook te horen dat mijn nieuwste song ‘HUNGRY’, gewijd aan het voortgaande hongerstakersoffensief van Palestijnse politieke gevangenen zoals Samer Issawi, op Dubai TV was gedraaid. Dit gebeurde aan het einde van een discussieprogramma op de satellietzender van een uur, dat geheel gewijd was aan de hongerstakers.

 

Tot mijn verbazing hadden de programmamakers ook nog eens precies uitgezocht wie ik ben, zoals je kunt zien als je het videoclipje bekijkt. Interessant detail is bovendien dat ik op deze uitzending geattendeerd was vanuit Nederland, door Lina El Houssein die toevallig naar Dubai TV aan het kijken was. Is dat nog eens een speling van het lot! De show en het commentaar zijn uiteraard in het Arabisch, maar het clipje is inmiddels van een Engelse ondertiteling voorzien.

 

 

Ook de volgende dag was er weer een mijlpaal voor de Musical Intifada: de Doc Jazz Facebook pagina was nagenoeg ongemerkt het ledental van 29.000 voorbij geslopen.

Goede tijden, in slechte tijden. Helemaal niet zo vreemd als je je bedenkt waar mijn muziek en bezigheden hoofdzakelijk mee te maken hebben: met Palestina. En dat daar momenteel erg veel aan de hand is, zul je via de Nederlandse media zoals gewoonlijk niet echt mee hebben gekregen.

 

Slechte tijden

 

Op zaterdag overleed Arafat Jaradat, 30 jaar, getrouwd met twee kinderen, terwijl zijn vrouw bovendien in verwachting is, in de Israëlische gevangenis Meggido. Dit gebeurde na 10 dagen intensief verhoor. Jaradat had geen enkele medische voorgeschiedenis, maar toch beweerden woordvoerders van de Israëlische gevangenis dat de man aan een ‘hartaanval’ was overleden. Het ligt uiteraard enorm voor de hand dat Jaradat is doodgemarteld, een verre van ongebruikelijk lot voor Palestijnse politieke gevangenen in Israëlische detentie. Volgens de voorzitter van de Palestijnse Gevangenenvereniging Qadura Fares heeft de autopsie reeds bevestigd dat martelingen de doodsoorzaak zijn, maar een officiële verklaring hierover van het Israëlische gevangeniswezen blijft hierover vooralsnog uit.

 

De afgelopen dagen hebben de situaties rondom de ‘administratieve hechtenis’ – opsluiting zonder vorm van proces of aanklacht – en de vele hongerstakingen die hiertegen door Palestijnse gevangenen worden gevoerd, tot steeds toenemende onrust geleid in bezet Palestina. Het optreden van het Israëlische bezettingsleger tegen deze betogingen is keihard, en alleen deze week werden hierbij al drie jonge mensen doodgeschoten. Een ‘Derde Intifada’ staat mogelijk in de kinderschoenen, en mocht deze inderdaad uitbreken, dan zal deze naar alle waarschijnlijkheid een naam krijgen die op de hongerstakers slaat.

Samer Issawi gaat nog steeds dapper door met zijn indrukwekkende hongerstaking, inmiddels de 215 dagen al voorbij. In steeds toenemende mate wordt hij door zijn moed en vastberadenheid gezien als een leidersfiguur, niet alleen voor andere Palestijnse politieke gevangenen maar voor het gehele volk, zonder onderscheid op grond van politieke achtergrond of factie. Het Israëlische leger gaat hierbij ook door met het terroriseren van zijn familie, klaarblijkelijk in een poging om hem onder druk te zetten. Op zaterdag werd de Palestijnse gemeenschap opgeschrikt door het nieuws dat zijn zus Shireen opnieuw was opgepakt. Gelukkig werd ze enkele uren later weer vrijgelaten.

De spanning tussen Israëlische kolonisten en Palestijnse boeren loopt ondertussen steeds verder op, uitmondend in gewelddadige confrontaties waarbij deze zwaargewapende kolonisten geen enkele aarzeling vertonen om met scherp schieten, zoals dit weekeinde gebeurde in Qusra bij de Palestijnse stad Nablus. Ook de politiek van uitbreiding van de Zionistische nederzettingen gaat onverminderd door, evenals de blokkade van Gaza, waarbij bovendien Israel regelmatig het door Egypte gemedieerde bestand schendt door invallen en beschietingen.

 

Tja …

 

Al met al kost het me nogal veel moeite blij te zijn met de behaalde successen van mijn muzikale verzetsproject. Hadden deze zelfde dingen zich afgespeeld in een periode van relatieve rust, dan had ik me er veel meer over kunnen verheugen. Het is eigenlijk prachtig dat mijn inspanningen een toenemend publiek bereiken in de Arabische wereld. Ook de meer dan 29.000 fans die ik op mijn pagina heb, zijn voor het overgrote deel Palestijnen en andere Arabieren uit het Midden-Oosten. Wat echter hand in hand blijkt te gaan met de wijze waarop de Westerse media verzuimen over de werkelijke situatie in Palestina te berichten, is dat ook de publieke aandacht voor de Musical Intifada slechts in beperkte mate vanuit Westerse hoek komt.

 

Dit blijft steeds maar weer de uitdaging; ook al is het overgrote deel van de songs in het Engels, toch hebben mensen – klaarblijkelijk ook zij die een Arabische achtergrond hebben – een koppige neiging over het project heen te kijken, als ik mijn gedetailleerde statistieken van Youtube en Facebook moet geloven. Het is maar helemaal de vraag of de toenemende bekendheid in het Midden-Oosten, die kennelijk gaande is, hier enige verandering in kan aanbrengen.

Het blijft de belangrijkste uitdaging voor ons volk, te proberen te zorgen dat onze al tientallen jaren durende strijd, waarbij ieder decennium ons steeds grotere verliezen toebrengt, in de aandacht blijft van het publiek in de zogeheten ‘global community’ – niet met het door massamedia ‘gezuiverde’ verhaal, maar met de keiharde werkelijkheid van een oprukkend, expansionistich en racisitsch ‘Israel’. Mijn goede nieuws van dit weekend bestaat vooral uit complimenten en erkenning voor mijn aandeel in de strijd ‘vanuit eigen parochie’. Het slechte nieuws is de steeds ernstiger wordende situatie in ons bezette land. Ik blijf hopen dat mijn inspanningen meer aan zullen slaan in het Westen, en hoop hierbij vooral op de steun van hen die hun roots in de Arabische wereld en het Midden-Oosten hebben. Maar laat een ding duidelijk zijn: precies zoals de volhardendheid van Samer Issawi, is de spreekwoordelijke koppigheid van de Palestijn, inclusief deze die nu met jullie zijn goede en slechte tijden heeft gedeeld. U hoort nog van ons.

 

Doc Jazz