Hasna: Don’t Rock the Boat Baby

Soms zie je het gewoon niet aankomen: een plotselinge harde klap die niet door de tegenstanders aan de andere kant van het net wordt uitgedeeld, maar door hen die zich als medestanders hebben opgesteld. Op deze wijze heeft Hasna el Maroudi vandaag de Palestijnse zaak en de Nederlandse deelname aan de Flotilla naar Gaza op onverwachte wijze een dolkstoot in de rug gegeven, met een stukje dat zij vandaag publiceerde op Joop.nl .

Voor een beter begrip van deze negatieve evaluatie van het artikeltje is een schets van de situatie wel noodzakelijk. Er is immers een ware informatieoorlog gaande op het internet, die zich voor een aanzienlijk deel afspeelt buiten het oog van de reguliere media. Het Israëlische machtsapparaat spant zich door middel van intensief politiek lobbyen en de massale inzet van leugenachtige propaganda en verdachtmaking in om de Gaza-Flotilla in diskrediet te brengen, en tot stilstand te krijgen. Ondertussen zijn de activisten die de vloot organiseren, samen met hun achterban, tegen de stroom in aan het proberen de schepen alsnog hun bestemming te doen bereiken.

Het kan rustig gesteld worden dat het een ongelijke strijd betreft, en dat staat rechtstreeks in het verlengde van het feit dat de Palestijnse strijd voor zelfbeschikking en gelijkwaardigheid al jaren opbokst tegen wereldmachten zoals Israel, de Verenigde Staten en de Europese Unie. De twee laatstgenoemde grootmachten doen er al tientallen jaren alles aan om de zionistische staat tevreden te stellen, en stellen hiervoor hun politieke, militaire en economische steun beschikbaar.

Om deze ondersteuning zo effectief mogelijk te laten zijn, en te garanderen dat het volk zijn belastinggeld zonder al te veel gemor hiervoor laat gebruiken, staan ook de media van het Westen grotendeels ter beschikking van de staat Israel. Propaganda die afkomstig is van de Israëlische overheid wordt dan ook al jaren zonder enige scrupules of waarheidsvinding in veel van de Westerse media klakkeloos overgenomen.

Het is tegen deze achtergrond dat de op zijn zachtst gezegd opvallende exit uit de Flotilla van Hasna El Maroudi op waarde geschat dient te worden. Zij lijkt zelf niet door te hebben hoeveel schade aan de Nederlandse vloot en aan de Palestijnse zaak zij met haar volkomen onnodige stukje toebrengt. Zij had zich immers ook kunnen terugtrekken zonder de vloot verder ‘en plein public’ in diskrediet te willen brengen. Dat ze hierin een andere keus heeft gemaakt, geeft te denken.

Een enkele blik op het artikeltje roept al direct een beeld op van verdachtmaking van de Flotilla. Hier volgen enkele voorbeelden: “de aanwezigheid van figuren of organisaties waar ik niks mee te maken wil hebben”, “Stichting Nederland-Gaza claimt volledig transparant te zijn”, “Dat er iets te verbergen valt, blijkt”, “leidt tot een sfeer van achterdocht”, “zeer kwalijke zaak”, “gevaarlijke actie”, “Hamas, en daar wil ik juist niets mee te maken hebben”, “organisatie de plank volledig misslaat”.

Het kan best zijn dat dit een eerlijke weergave is van hoe Hasna dingen heeft ervaren. Het kan ook zijn dat het om evenmin ‘transparante’ redenen voor haarzelf nuttig is om al deze details aan een al overweldigend pro-Israëlisch publiek kenbaar te maken. Wat echter vooral als een paal boven water staat, is dat een dergelijk stukje koren op de molen is van de zionistische propagandisten die de beeldvorming over de Flotilla in Nederland al bij voortduring met hun dominante invloed teisteren.

Het op een dergelijke manier twijfel zaaien over een organisatie, en zelfs over personen binnen een organisatie, is in ieder geval in sterke tegenstrijd met hetgeen Hasna aan het einde van haar stukje beweert: namelijk dat ze ‘erg gehecht is geraakt aan de groep Nederlanders’ en ‘overtuigd is geraakt van hun eerlijke motieven om mee te varen’. De dissonantie tussen die alinea en de rest van het stuk klinkt als een valse noot in een symfonie.

Het CIDI, de PVV, de VVD, Verhagen, Rosenthal en andere Israël-aanbidders mogen in hun handen wrijven. Het is goed mogelijk dat Hasna de komende dagen vanuit die hoek overstelpt wordt met steunbetuigingen. Voor hen is dit stukje immers een geschenk uit de hemel; ‘inside-information’ die – overigens zonder ook maar een enkele zinnige bewijsvoering – alle verdachtmakingen waar ze zich voor hebben ingespannen een extra zetje geeft.

Als Hasna dit gedaan heeft uit naïviteit, en in werkelijkheid hart heeft voor de Palestijnse zaak, staat ze aan het begin van een langdurig leerproces van hoe je met beeldvorming moet omgaan in een anti-Palestijnse omgeving. Als ze het heeft gedaan vanuit rancune, of vanuit een onweerstaanbare drang om door de machtigere sectoren van de Nederlandse maatschappij toegejuicht te worden, is een ding duidelijk: uit dit hout zijn ware activisten niet gesneden, opportunisten en aandachtszoekers daarentegen wel.