De Pyrrhus-overwinning van Gaza leert de Zionisten een lesje

Door Tariq Shadid. Dit artikel is een Nederlandstalige bewerking van het onder andere in de Palestine Chronicle verschenen Engelstalige artikel.

Onder Palestijnen wordt het recente staakt-het-vuren door velen gezien als een overwinning voor het verzet. Voor hen die dit van buitenaf bekijken, is deze reactie vaak enigszins verwarrend.

Hoe kan een volk de overwinning claimen wanneer 2145 mensen aan hun zijde hun leven hebben verloren door Israëlische bombardementen, het overgrote deel van hen burgers, en maar liefst 578 van hen kinderen? Is dit idee van een ‘overwinning’ niets anders dan een poging van Hamas om het staakt-het-vuren een draai te geven die hen populair kan maken onder de bevolking? Is het een irrationele reactie van een volk dat door jaren van belegering, en door blootgesteld te zijn geweest aan een van de meest intense bombardementen op burgerdoelen uit de geschiedenis, op een einde aan 50 dagen hel op aarde? Of speelt er iets anders?

Om te beginnen, moeten we begrijpen dat de stemming van vandaag niet puur beoordeeld kan worden aan de hand van de laatste twee maanden, maar gezien moet worden in de context van een lange geschiedenis van strijd tegen onrechtvaardigheid en bezetting. Dit is niet de eerste keer dat Gaza onderworpen is geweest aan massale Zionistische wreedheden, noch is het de eerste keer dat ‘Israel’ zonder enige scrupules haar militaire macht over het Palestijnse volk heeft uitgestort.

Meer dan 1 miljoen van de inwoners van Gaza, dat in totaal bewoond wordt door 1,8 miljoen mensen, komen niet oorspronkelijk uit Gaza maar werden gewelddadig door de Zionisten verdreven uit andere delen van Palestina in 1948, het jaar van de Nakba. Dit betekent dat de meerderheid van hen bestaat uit vluchtelingen en hun nakomelingen, die dan ook het trauma meedragen van onvrijwillige ballingschap en verdrijving. Dit continuum van onrechtvaardigheid en strijd speelt een belangrijke rol in hoe Palestijnen in het algemeen reageren op tragedie en geweld, en in welk daglicht ze deze plaatsen.

Sinds meer dan zes en een half jaar lijdt de bevolking van Gaza al onder een door ‘Israel’ opgelegde blokkade, die door de Egyptische sluiting van de grensovergang bij Rafah nog verder is verzwaard. In maart 2008 kostten Israëlische bombardementen aan 110 Palestijnen het leven, de helft van hen burgers, en dit werd in december van dat jaar opgevolgd door de beruchte massale Israëlische aanval op Gaza die 22 dagen aanhield, en meer dan 1400 Palestijnse slachtoffers maakte. Ook in maart 2012 sloeg het Israëlische geweld weer toe, met tientallen doden als gevolg.

De voortdurende blokkade onderwierp de Palestijnen van Gaza aan armoede, slechte hygiënische omstandigheden, tekorten aan medicijnen en voedsel, en een zenuwslopende verlamming van het dagelijks leven, door afsluitingen van elektriciteit en water en de vaak langdurige beperkingen op het passeren van grensovergangen. Gaza bleek echter in staat zichzelf te bedruipen door een indrukwekkend netwerk van tunnels naar Egyptisch grondgebied te graven, waardoor het mogelijk werd bepaalde restricties van de belegering te omzeilen. Ondanks herhaalde Egyptische pogingen om de doorvoer van smokkelwaar te bestrijden, door honderden van deze tunnels te vernietigen, werden er continu weer nieuwe gegraven. Dit typeert de welhaast spreekwoordelijke vastberadenheid waarmee Palestijnen manieren weten te vinden om onder de meest gruwelijke en moeilijke omstandigheden het hoofd boven water te houden.

Bovenop deze wanhopige situatie van voortdurende ontbering en belegering, was het slechts een kwestie van tijd voordat het Israëlische geweld weer zou uitbreken, en de meeste inwoners van Gaza waren zich hier terdege van bewust. Wat echter zowel vriend als vijand verraste, was de wijze waarop Hamas en de andere Palestijnse verzetsgroeperingen in staat bleken te zijn om de Zionistische invasie van een stevige repliek te dienen. Terwijl ‘Israel’ rekende op een gemakkelijke overwinning, stuitte het in plaats hiervan op hardnekkig verzet, gewiekste defensieve strategieën en een rotsvaste Palestijnse vastberadenheid om de gewelddadige invasie af te slaan.

Bekijk: speech van Doc Jazz (Tariq Shadid) over ‘Operation Genocidal Edge’, in het Engels, met Nederlandse ondertiteling.

Terwijl de media en de politici in het Westen ijverden om de verklaringen van Israëlische woordvoerders na te papegaaien, in hun verdraaide en vervalste weergave van de feiten, speelde social media een vitale rol in het informeren van de wereldbevolking over de werkelijke gang van zaken. Ondanks het feit dat ‘Israel’ duizenden Zionistische studenten betaalde om deze golf van sociale media in te dammen, bleek het niet in staat om te voorkomen dat de bittere waarheid van genocidale kindermoord de massa’s bereikte. Het gevolg was een niet eerder vertoonde golf van verontwaardiging die zich in hoofdsteden over de hele wereld vertaalde naar massale demonstraties die duizenden op de been brachten. Een demonstratie In Londen werd bijvoorbeeld de grootste pro-Palestina demonstratie in de geschiedenis van Groot-Brittannië, met maar liefst 150.000 demonstranten. Ook de grote demonstraties die in Nederland plaatsvonden waren van een niet eerder vertoonde massaliteit en frequentie.

De overweldigend pro-Israëlische media in het Westen probeerden deze krachtige volksprotesten te bagatelliseren door er zo min mogelijk aandacht aan te besteden of ze in een kwaad daglicht te plaatsen, maar opnieuw bleek het massaal pro-Palestijnse netwerk van wereldwijde social media in staat deze pogingen te dwarsbomen. Uiteindelijk werden ook de grote mensenrechtenorganisaties zoals Amnesty International gedwongen hun stilte te verbreken, al was het maar om hun geloofwaardigheid ten overstaan van de wereldbevolking in stand te houden. Langzaam maar zeker kwam er een wereldwijde veroordeling op gang van de onbeschrijflijke wreedheden die door de Zionistische strijdkrachten over Palestijnse burgers waren uitgestort.

Er kan geen twijfel over bestaan: ‘Israel’, met deze aanval op Gaza van 2014, heeft de grootste PR-nederlaag geleden in haar geschiedenis. De Zionistische staat stond ontmaskerd op het wereldpodium in al haar racisme, haar grenzeloze geweld tegen burgers, haar roekeloze minachting voor niet-Joodse levens, en haar doelbewuste  moorden op vrouwen en kinderen, als hoofddoel van haar bloeddorstige inval. Het was de vastberadenheid van de Palestijnen om zich onder al deze wreedheden staande te houden die hen de sympathie van het overgrote deel van de wereldbevolking opleverde, ondanks massale pogingen van de met het Zionisme geaffilieerde corporate media om de Palestijnen af te schilderen als terroristen die dienen te worden vernietigd. Klaarblijkelijk kon het de wereldbevolking niet wijsgemaakt worden dat kleine kinderen, wiens lijkjes over de straten van Gaza verspreid lagen, de gruwelijke ‘terroristen’ zouden zijn waarvan ‘Israel’ beweerde dat ze deze aan het bestrijden was.

Natuurlijk gaf het nieuws van het staakt-het-vuren aanleiding tot uitzinnige vreugde over geheel Gaza, en bracht het massa’s dansende en juichende mensen op straat. Je hoeft geen buitengewoon groot verbeeldingsvermogen te hebben om je te beseffen hoe mensen zich zouden voelen na 50 dagen voor hun leven gevreesd te hebben, wetend dat er geen schuilplaats te vinden is om zich te verbergen voor moorddadige raketten en mortieren die op ieder moment op hen neer zouden kunnen dalen, ook in hun slaap. Toch zal het toeschouwers niet zijn ontgaan dat er hiernaast ook een wijdverbreid gevoel van overwinning heerste, zowel bij Palestijnen in Gaza als daarbuiten.

Zoals hierboven is opgesomd is het een combinatie van de geschiedenis van dit vastberaden volk, de moeilijkheden en slachtingen die de mensen in hun leven al aanschouwd hadden, de krachtige respons van solidariteit die van de wereldbevolking uitging, en de opluchting na 50 dagen stress, doodsangst en bezorgdheid, die aan dit gevoel hebben bijgedragen. En toch, bovenop dit alles, is er nog meer.

De Pyrrhus-overwinning van de Palestijnen toonde aan de Israëlische bezetter dat zijn overweldigende militaire macht hem niet in staat stelt om alles wat hij zich ten doel stelt bij voorbaat al als geslaagd te beschouwen. Ook werd het de Zionistische strijdkrachten duidelijk dat het Palestijnse verzet was uitgegroeid tot een guerilla-macht waar je rekening mee moet houden, zelfs ondanks de grenzeloze militaire bevoorrading waar de Zionistische entiteit dankzij haar Amerikaanse weldoeners op kan rekenen. De machten die zich met ‘Israel’ alliëren hebben kunnen zien dat het niet zo eenvoudig is als ze gedacht hadden om de Palestijnen te demoniseren, en dat de meerderheid van de wereldbevolking zich terdege bewust is dat ‘Israel’ niet het slachtoffer is maar de dader, en er bovendien een is met een door fanatieke waanzin gedreven gruwelijke bloeddorstigheid.

Voorafgaande aan ‘Operation Genocidal Edge’ waren velen onder de wereldbevolking zich niet bewust van de ideologische drijfveer van het Israëlische gedachtegoed van etnische superioriteit. Momenteel zijn deze mensen opgestaan uit hun staat van verwarring en hebben ze ontdekt dat al dit geweld voortkomt uit een racistische ideologie die Zionisme heet, en miljoenen over de hele wereld zijn zich er voor het eerst in hun leven in gaan verdiepen, en hebben de schokkende feiten hierover ontdekt.

Bekijk:

Lezing Tariq Shadid: Nakba-ontkenning en de strijd tegen het Zionisme (Dutch)

Toen Abu Obayda, woordvoerder van Hamas, het podium op 27 augustus betrad om Palestijnse en andere Arabische media te woord te staan met een speech over het staakt-het-vuren, maakte hij duidelijk dat dit geen overwinningsspeech was, maar dat de daadwerkelijke overwinningsrede ooit gehouden zou worden vanuit de Al Aqsa moskee. Een idee dat flink ver verwijderd staat van de huidige realiteit, misschien zelfs een droom, maar het geeft aan dat het verzet er geen behoefte aan heeft om een daadwerkelijke overwinning te claimen totdat de werkelijke doelen zijn bereikt. Dit kan duidelijk beschouwd worden als een boodschap van vastberadenheid, en van realistisch pragmatisme.

Ga je gang, verbaas en verwonder je over waarom Palestijnen reageren zoals ze doen: ze zijn realistischer dan je misschien geneigd bent om te denken. Wij Palestijnen realiseren ons allemaal dat de huidige overwinning op zijn best een Pyrrhus-overwinning is. Anders dan de media en de politici van het Westen zijn wij niet blind voor de massale vernietiging die door de Zionistische entiteit is veroorzaakt. Toch, zuchtend en steunend onder een verstikkende belegering door een racistische vijand die zich kenmerkt door een blinde gewelddadigheid en een onverzadigbare landhonger, zijn we ons zeer goed bewust van onze opties.

Ons realisme is dat wij weten dat er nog een groot aantal vergelijkbare Pyrrhus-overwinningen nodig zal zijn voordat we de bevrijding zullen kunnen bereiken. Ons realisme  is ook dat, onder de huidige omstandigheden, verslagen worden ons enige huidige alternatief is voor Pyrrhus-overwinningen. Verslagen worden is een volkomen onacceptabele uitkomst, en overgave zal nooit als optie worden overwogen. Het is vanuit ons realisme over deze harde feiten dat onze verzetsgeest geboren wordt, en daarom kent onze bereidwilligheid tot verzet geen grenzen, en wordt deze van generatie tot generatie doorgegeven. Pyrrhus of niet, Palestina heeft deze veldslag gewonnen, en zal doorgaan totdat de bevrijding bereikt is.