Doc Jazz: “Recht op Terugkeer is het hart van de zaak”

Een interview door de website Oh My Gaza. Vertaling: Musical Intifada Action Committee (MIAC)

Het is mij een eer Doc Jazz aan u voor te stellen, een trotse Palestijn die een nieuwe betekenis geeft aan hoe bewustzijn en solidariteit  in de wereld uitgedragen kan worden met betrekking tot de Palestijnse zaak.

Wat heeft u geïnspireerd om chirurg te worden?

Ik kom uit een familie met veel artsen; mijn eigen moeder is huisarts. Ongetwijfeld heeft zij me op de een of andere manier geïnspireerd om een medische carrière na te streven, hoewel ik al vroeg wist dat ik een voorkeur had voor chirurgie boven iedere ander specialisme. En na inmiddels al meer dan tien jaar chirurg te zijn geweest, heb ik er nog steeds geen moment spijt van gehad. Hier voel ik me het beste bij.

Hoe heeft het geboren en getogen zijn in Nederland uw kijk op Palestina beïnvloed?

Ik denk dat, aangezien Nederland een land is met een extreem pro-Israëlische bevolking, daar opgroeien mijn vastberadenheid heeft gesterkt om de Palestijnse zaak uit te dragen. Toen ik een jong kind was, waren er nauwelijks pro-Palestijnse stemmen in het land. Maar ik ben opgevoed om trots te zijn op mijn Palestijnse afkomst, en heb mijn mannetje gestaan in het verdedigen van wie we zijn, en wat onze aspiraties zijn.

Als je een migrant bent, is daar altijd die eeuwige vraag:”Waar kom je vandaan?” Antwoorden dat je Palestijn bent is in Nederland nooit zonder directe gevolgen. Het beïnvloedt je verhouding met vrienden op school, met leraren op school en docenten aan de universiteit, en zelfs je positie in je werkomgeving. In Nederland geloven de mensen graag van zichzelf dat ze rechtvaardig zijn en ruimdenkend, maar als het op Palestijnen aankomt – of vandaag de dag zelfs Moslims in het algemeen – is dit niets anders dan een zelfbeeld dat alleen in hun eigen gedachtewereld bestaat.

Wat mijn kijk op Palestina betreft hebben deze ervaringen me misschien vastberadener gemaakt om me gedegen te verdiepen in de geschiedenis van onze zaak, en om te zorgen dat ik er alles over weet dat nodig is. Ik ben uiteindelijk zelfs vijf jaar lang mediawoordvoerder geweest voor het bestuur van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland (PGN). Kennelijk heb ik de pro-Israëlische hersenspoeling van de meerderheid van de Nederlanders opgevat als een uitdaging.

Waar gaat de ‘Musical Intifada’ over?

Toen de strijd tegen Apartheid zijn climax begon te bereiken in de tachtiger jaren, was de rol van muziek in het uitdragen van die strijd voor gelijke rechten overweldigend. Zelfs artiesten die nauwelijks enige politieke interesse hadden wilden er deel van uitmaken; het was ‘in’, het was ‘hip’, om een nummer tegen racisme te hebben.

Aan het einde van het jaar 2000 schreef ik mijn eerste werkelijk politieke nummer, ‘Intifada’, en zette het online. Ik zette een website op en publiceerde het daar, en deelde het met de online community ‘Ramallah Online’, die vandaag de dag nog steeds bestaat (http://www.ramallahonline.com). Het werd daar met zo een positieve respons ontvangen, en ook via mijn website, die ik de ‘Musical Intifada’ noemde, dat ik besloot me te richten op het schrijven van songs voor de strijd. En toen ik dat deed had ik een droom in gedachten dat ooit de wereld voor Palestina zou zingen zoals ze dat ook voor Zuid-Afrika gedaan hadden.

Nou, daar zijn we nog niet. Maar misschien vereist het gewoon meer doorzetting, meer vastberadenheid, meer tijd. Dit is nog steeds waar ik wil dat het heengaat, en vandaag de dag ben ik daar verre van alleen in. Jullie kennen allemaal de geweldige successen van artiesten zoals Lowkey, OneWorld, Shadia Mansour, D.A.M. en vele anderen. Er is zeer zeker iets gaande, en we moeten gewoon door blijven gaan totdat het gebeurt. Deze inspanningen zijn de ‘Musical Intifada’.

Wat voor impact denkt u dat uw muziek heeft op de Palestijnse zaak?

Het recht voor z’n raap meest eerlijke antwoord is: geen! Nog niet, tenminste. Als u me vraagt of het de potentie heeft om een verschil te maken, dan zeg ik ja, dat geloof ik wel. Om dat te doen gebeuren heb ik echter een groter publiek nodig, vooral in de Westerse wereld. Het overgrote deel van mijn teksten zijn in het Engels, dus het is echt gemaakt om alle hoeken van de aardbol te bereiken. Momenteel zijn 65 – 70 % van mijn fans Palestijns. Dit is natuurlijk geweldig, maar zij zijn niet degenen die overtuigd hoeven te worden van de rechtvaardigheid van de Palestijnse strijd.

Ik geloof dat de combinatie van mijn teksten, ritmes en melodieën de potentie heeft om mensen binnen te halen die Westerse en andere achtergronden hebben. Een week geleden kreeg mijn muziek een ‘Music Blog Award’ van Clickitticket.com, een mainstream Amerikaanse website. Ik denk dat dit een positieve ontwikkeling is. Het laat zien dat mijn muziek toegang heeft tot de gedachtewereld van de mainstream.

Hoe optimistisch bent u over vrijheid en rechtvaardigheid voor Palestina?

Het hangt ervan af of u op de lange of korte termijn doelt. Ik denk dat er veel dingen zijn om ons zorgen over te maken op de korte termijn. De artikelen die ik op mijn website hierover geschreven en gepubliceerd heb, geven u een indruk van hoe ik tegen die ontwikkelingen aankijk. Maar op de lange termijn geloof ik dat het Zionistische project dat ze ‘Israel’ noemen gedoemd is te mislukken. De waanzin van het racisme zal hun ondergang zijn. Niet alleen geloof ik dat racisme kwaadaardig is, maar ik geloof ook dat het een onhoudbare ideologie is. En aangezien racisme ingebouwd zit in de kern van de fundamenten van de Zionistische staat, geloof ik dat ze het zaad van de zelfvernietiging in het hart van die staat hebben geplant toen ze deze oprichtten.

Welke stappen moeten volgens u ondernomen worden voor de bevrijding van Palestina?

Ik geloof dat een van de belangrijkste dingen die wij als Palestijnen moeten doen, het vasthouden aan onze zaak is. Rechtvaardigheid is ons sterkste wapen, en dat hebben we volledig aan onze kant. Er is geen verdediging mogelijk voor ‘Israel’ buiten de ‘logica’ van de macht. Ik zal die kolonialistische staat nooit erkennen, omdat ik geloof dat racisme geen erkenning verdient. Wat wij als Palestijnen moeten doen is onze zaak beschermen, en het hart van onze zaak is het Recht op Terugkeer. Als we erin slagen om deze vastberadenheid over te dragen aan de volgende generaties, hebben we het belangrijkste gedaan wat we voor Palestina en voor de Palestijnse zaak kunnen doen.

We moeten hier duidelijk over blijven in de richting van alle landen in de wereld, en we moeten nooit vergeten dat de wereld dit Recht op Terugkeer al erkent, zelfs al faalt de internationale gemeenschap in het nemen van de stappen die nodig zijn om het in de praktijk te brengen. We moeten daarom onze steun aan de oproep van PACBI voor een voortgaande economische, culturele en academische boycot van ‘Israel’ voort blijven zetten.

Als onderdeel van deze strategie moeten we ook veel energie steken in het tegengaan van ‘normalisatie’. Normalisatie heeft de gevaarlijke potentie om alle energie uit BDS (Boycott, Divestment and Sanctions)- activiteit te halen. We moeten doorgaan met het oproepen tot het ontmantelen van de Zionistische staat, en de oprichting van een Palestina dat een land is voor al haar inwoners, ongeacht religie of ‘ras’. Dit zijn de stappen, en we moeten eraan vast blijven houden met de klassieke Palestijnse vastberadenheid.

Zijn er gedachten die u verder nog met ons wilt delen?

Ik wil een handreiking doen van solidariteit, dankbaarheid en bewondering naar alle mensen die zich wereldwijd inzetten voor Palestijnse rechten. Er zijn er nog zoveel meer die dezelfde gevoelens delen, en die simpelweg niet de moed hebben om zich erover uit te spreken. Degenen die deze moed wel hebben kunnen een belangrijke rol spelen in het activeren van deze ‘stille sympathisanten’. Stel je voor dat die allemaal van zich zouden laten horen – het lawaai van hun afwijzing van de Israëlische Apartheid zou oorverdovend zijn. Help ze daarom een handje, geef hen mijn nummers om hen aan te moedigen. Dat is waar ik ze voor gemaakt heb!