Fictieve speech van Samer Issawi: Honger is mijn methode van strijd

Ik heb honger. Ken je dat gevoel? Natuurlijk denk jij dat je het kent. Het knaagt aan je maag. Het schreeuwt in je hoofd. Je voelt zwakte in je rug, en in je armen en benen. Het leidt je aandacht af van dingen die je aan het doen bent. Je wil alles laten vallen en gewoon iets gaan eten. Je kent het wel, toch? En toch zeg ik: jij hebt nooit honger gehad.

Honger is niet dat je met het vooruitzicht op een heerlijke maaltijd nog even je tijd uit moet zitten. Maar ik ben niet de eerste van wie je dat hoort. Je weet allang dat in vele delen van de wereld er miljoenen mensen zijn die nauwelijks iets te eten hebben, en dat er mensen sterven puur omdat de rijken van de wereld al het eten naar zich toe trekken. Van die honger heb je zeker gehoord. Misschien heb je soms zelfs wat geld gedoneerd aan hulporganisaties, om je geweten te sussen. Misschien is dat geld wel een methode om die honger te accepteren als een van de bestaande onrechtmatigheden in de wereld, zonder er ooit iets echt aan te doen.

Maar die honger is ook niet mijn honger. Mijn honger is anders dan de jouwe, en anders dan de honger in de arme landen.

Jouw honger is niks dan je eigen ongeduld, want je eten is immers al onderweg. De honger in de arme landen is een gruwelijke misdaad tegen de mensheid. Maar mijn honger is een wapen; een wapen van zelfverdediging. Mijn honger is een instrument van verzet. Alleen ik voel de pijn ervan, maar mijn onderdrukker boezemt het angst in. Misschien is mijn honger jou onbekend, maar als je naar me luistert zul je hem leren kennen en begrijpen.

Ik ben Samer Issawi. Als je van mij gehoord hebt, is dat niet via je TV, radio, of kranten. En toch zijn er miljoenen mensen over de wereld die weten wie ik ben, en wat mijn strijd is. Alle Palestijnen kennen mijn naam, en kennen mijn strijd. Alle solidariteitsactivisten in de wereld zijn ervan op de hoogte.

Ik ben Samer Issawi, zoon van Jeruzalem. Ons dorpje, Issawiya, hoort sinds mensenheugenis bij de Heilige Stad. Natuurlijk verzet ik mij tegen wat de Zionisten met onze Arabische stad doen. Ze proberen uit alle macht de geschiedenis uit te wissen, zoals ze ook de historische Ma’man Illah begraafplaats in Jeruzalem, waar zelfs sahaba begraven lagen, met hun bulldozers hebben omgewoeld zonder enig respect voor onze doden, om er een recreatiepark en een ‘Museum van Tolerantie’ neer te zetten.

Deze onbeschrijflijke hypocrisie is het kenmerk van de Zionistische staat. Ze proberen onze geschiedenis te vernietigen, hierin gesteund door de grootmachten. Ze proberen uit alle macht Jeruzalem in een Joodse stad te veranderen, net zoals ze een groot deel van Palestina in een zogenaamd Joodse staat hebben omgevormd door 518 Palestijnse dorpen te vernietigen en de inwoners te verdrijven. De lijst van misdaden die ze tegen ons volk plegen is veel te lang. Ik kan dat hier niet allemaal opnoemen, bovendien weten jullie de meeste dingen al.

De Israëli’s namen mij gevangen in 2002, toen ik als onderdeel van het Palestijnse verzet deelnam aan de Tweede Intifada. Ik kreeg een gevangenisstraf van 26 jaar opgelegd door hun militaire rechtbank. Na tien jaar werd ik vrijgelaten in de gevangenenruil waarbij de Israëlische soldaat Gilad Shalit werd uitgewisseld. Een paar maanden later werd ik opnieuw gevangen genomen, omdat ik zogezegd buiten het district Jeruzalem zou zijn geweest, en daarmee volgens hen de voorwaarden van mijn vrijlating had geschonden. Hier werd geen rechtszaak over gevoerd, en de aanklacht werd nooit officieel gemaakt. Ze zeiden dat ik mijn oorspronkelijke straf van 26 jaar moest uitzitten.

Na enkele weken heb ik besloten in hongerstaking te gaan. Ik ben niet de eerste Palestijnse politieke gevangene die dat doet. Khader Adnan, Hanaa el Shalabi, Mahmoud al Sarsak en vele anderen gingen mij voor.

Onze honger is een wapen van waardigheid. Ik weiger het voedsel te eten dat mijn Zionistische gevangenbewaarders mij voorschotelen. Door dat voedsel te eten zou ik buigen voor hun Zionisme, en zou ik hun misdaden erkennen. Dat voedsel is besmet met de smerigheid van hun racisme, hun landdiefstal en hun oorlogsmisdaden. Mijn zelfgekozen honger is een verzet waar dit militaristische apparaat geen antwoord op heeft.

Ik  heb honger, mijn botten doen pijn, en ik heb voortdurende pijn op mijn borst. Soms heb ik moeite adem te halen. Mijn gewicht is gezakt onder de 45 kilo. Ik ben niet in staat om te lopen. Mijn hartslag is zwak en gedaald tot 24 slagen per minuut. Ik kan ieder moment sterven. Dit is het levensgevaar waar ik mijzelf aan blootstel. en het is een verzetswapen waar de racistische Zionistische bezetting voor beeft en siddert.

Mijn hongerstaking duurt al 278 dagen, de langste hongerstaking ooit in de menselijke geschiedenis, maar ik zal mijn strijd winnen insha Allah.

Mijn honger is het wapen van de liefde. Mijn liefde voor mijn vaderland Palestina, mijn liefde voor Jeruzalem, mijn liefde voor rechtvaardigheid, maar ook de liefde van mijn moeder Umm Ra’fat voor mij, en mijn zussen Shireen en Rasha voor mij, en de liefde van mijn broers en van mijn volk voor mij en voor onze rechtvaardige zaak. Terwijl ik verzet pleeg met een lege maag tegen lege harten, broeit er een beginnende Intifada hier direct buiten de gevangenismuren. De jongeren houden de bezettingsmacht verantwoordelijk voor wat mij ook maar zou overkomen.

Israel is bang dat, mocht  ik sterven, er een echte Intifada uitbreekt. Activisten over de hele wereld voeren acties via Twitter, Facebook, op straat, bij mediagebouwen en parlementshuizen. De Westerse media, vrijwel volledig onder Zionistische controle, doet niks. Ze weten dat mijn strijd een enorme wereldwijde steun zou krijgen als ze mij aandacht zouden geven. Zo is de liefde van de mensen voor rechtvaardigheid. Zo is de honger de liefde, en is dit het wapen van rechtvaardigheid tegen de misdadige en hypocriete bezetter.

Mijn honger is een vooral een honger naar vrijheid, meer dan een honger naar voedsel. Niet alleen mijn vrijheid: de vrijheid van alle Palestijnse politieke gevangenen in Israëlische gevangenschap. De vrijheid van mijn volk. De vrijheid van Jeruzalem. De vrijheid van de zes miljoen Palestijnen die buiten hun wil hun vaderland niet mogen betreden, om naar huis terug te keren.

Dit is geen langzame zelfmoord. Ik neem water en vitaminen, maar ik eet geen hap voedsel. Dit is een manier van strijden, en het is eerder al bewezen dat deze effectief kan zijn, en ook de mijne zal insha Allah effectief zijn. En ja, er is levensgevaar bij deze strijd. Elke werkelijke strijd tegen onrecht is levensgevaarlijk.

De meer dan 4000 Palestijnse politieke gevangenen worden door de Israëlische racisten behandeld als beesten. Tijdens mijn hongerstaking hebben ze de jonge man Arafat Jaradat, 30 jaar oud, doodgemarteld. Ook Maysara Abuhamdieh moest zijn gevangenschap met zijn leven bekopen: hij was kankerpatiënt maar mocht van de Israëli’s zijn medicijnen niet innemen. Wisten jullie hiervan? Hebben jullie media je dit  meegedeeld?

Ik heb honger naar bevrijding, honger naar mensenrechten. Ik zet mijn strijd voort. En jullie kunnen met mij meestrijden, zonder pijn in je maag, zonder je leven op het spel te zetten. Jullie kunnen onze strijd helpen en steunen, zonder grote risico’s te nemen. Het enige wat je hoeft te doen is ons verhaal vertellen. Elke keer dat je het verhaal van onze strijd vertelt, sla je een gat in het schild van de stilte dat door Westerse politici en media over de misdaden van Israel wordt uitgespreid.

Sluit geen vrede met het Zionisme. Sluit nooit vrede met racisme en onrechtvaardigheid. Je weet dat Palestina van ons is, en je weet dat de Zionistische invasie niets van Palestina en Jeruzalem over wil laten. Als je je hier niet streng tegen verzet, doe je de bezetting een gunst. Dialoog is geen optie, dialoog is in het voordeel van de bezetter, zoals 20 jaar zogenaamde vredesonderhandelingen hebben laten zien. Verzet is de enige weg voorwaarts. Steun ons verzet door zelf verzet te voeren tegen alles wat de bezetting legitimeert en normaliseert.

Vergeet niet, dat een deel van de strijd helaas gericht moet zijn tegen onze eigen mensen, tegen hen die zich opstellen als onderdeel van het probleem, niet van de oplossing. Als je iemand hoort oproepen tot vrede en dialoog, zonder rechtvaardigheid voorop te stellen, weet je dat je met zo iemand te maken hebt. Oproepen tot vrede zonder rechtvaardigheid is niets anders dan het napraten van Netanyahu en Obama, die roepen dit immers de hele tijd, terwijl ze de veroorzakers zijn van het onrecht tegen ons volk.

Spreek je uit tegen dit onrecht, ook als het wordt begaan door mensen die qua afkomst aan ons gerelateerd zijn. Deze opportunisten proberen hun eigenbelang te dienen door met zulke woorden bij het machtige Westen in de smaak te vallen. Als ze dat doen, moet je je ertegen uitspreken, als je iemand bent die rechtvaardigheid wil. Daar is moed voor nodig, maar zonder moed is iedere strijd hopeloos.

Palestina is geen droom, geen idee, geen symbool. Palestina is ons land, ons thuis, onze levenslijn, en is zo echt als je eigen hartslag, zelfs al zucht ons prachtige land onder de steeds harder drukkende laars van de bezetter. Steun ons verzet. Steun onze strijd. Met of zonder jullie, zullen wij deze nooit opgeven.

Ik heb honger, en dat is mijn manier om te strijden. Ik strijd voor liefde, vrede, rechtvaardigheid, en voor een vrij Palestina. En ik reken op jullie steun.

Ik ben Samer Issawi, zoon van Jeruzalem.