Criminaliteit is niet Marokkaans. Verbrand je boetekleed!

Door Tariq Shadid – En daar gaan we weer. Brahim Bourzik trekt bij P & W het boetekleed weer eens aan, net zoals voor hem Aboutaleb, Marcouch, en anderen uit het beroepsallochtonen-establishment. En daarna begint het gejammer: de een na de andere Marokkaanse Nederlander haast zich om zich te verontschuldigen voor de wangedragingen van mensen waar hij niets mee gemeenschappelijk heeft, behalve een etnische afkomst. Dit is drama, met een grote D, en met schadelijke gevolgen voor de positie van minderheden in de Nederlandse samenleving. Ik wil er nog een keer iets over zeggen, en dan wil ik er echt voor een heel lange tijd geen aandacht meer aan besteden.

Mocht je denken: ja, Brahim Bourzik doet het goed, dan zit je nog steeds in een mentale gevangenis, een hutje op de Hollandse polder met een groot hangslot. Je gedachtegang loopt spaak omdat hij de zaak bekijkt op de wijze waardoor hij door de xenofoben wordt afgeschilderd: de ‘Marokkaanse gemeenschap’ als een soort los van de rest van de maatschappij bestaande entiteit, die zich als afzonderlijk collectief misdraagt, of als afzonderlijk collectief faalt (of slaagt).

Dit gehele concept is fictief. Het bestaat simpelweg niet. Wat voor eenheid is er dan in die zogenaamde ‘Marokkaanse gemeenschap’, waardoor die met recht zo genoemd zou kunnen worden?

Dit wil niet zeggen dat er geen criminele Marokkanen zijn, maar binnen precies dezelfde hopeloze ghetto-omgeving bestaan er criminelen van allerlei etniciteit, die om exact dezelfde redenen de fout in gaan en de wetten overtreden. Wie denkt dat hij ‘Marokkaanse criminaliteit’ kan oplossen zit op een dood spoor, want een fictief probleem kan nooit opgelost worden.

Het zijn de xenofoben die er baat bij hebben deze fictieve entiteit in stand te houden. Jij – en ik bedoel dan de Nederlandse Marokkaan die naar die politici opkijkt, en ook met een juk van beschuldiging op je schouders rondloopt – trekt het je aan dat er Marokkaanse criminelen bestaan, en dat is mooi van je, en ik moedig je aan om daar iets aan te proberen te doen, als hun Marokkaans-zijn betekent dat jij meer toegang hebt tot die mensen. Dat staat compleet los van het voeren van een maatschappelijke discussie erover, waar mensen met politieke aspiraties persoonlijk gewin proberen te behalen door de xenofobe meerderheid op hun wenken te bedienen wanneer ze met het boetekleed aan over TV-schermen lopen te dansen. Die discussie is een belachelijke discussie, die niet gevoerd wordt om criminaliteit op te lossen maar om bestaande haatgevoelens levend te houden en van brandstof te voorzien.

Als ik dit soort dingen lees in verscheidene Facebook-statussen, en de houding van Bourzik, en alle ‘mea culpa’ invalshoeken die door prominente Marokkaanse Nederlanders weer op ouderwetse wijze tentoongespreid worden, en ik zie dat er geen krachtige geluiden zijn die het ‘etnificeren’ van criminaliteit categorisch verwerpen, dan rest mij geen andere optie dan simpelweg af te haken.

Het blijven ronddraaien in dat cirkeltje van beschuldiging en het aantrekken van het boetekleed, dat al jaren de standaard Aboutaleb/Marcouch/PvdA houding is, betekent alleen maar dat we hetzelfde resultaat mogen verwachten als voorheen. De volgende opschudding makende uitspraak van Wilders of een andere prominente racist zal waarschijnlijk nog extremer zijn, maar dan kan ik het naar alle waarschijnlijkheid niet opbrengen om mij daar in woord, gedachte en door de meesten genegeerde songs weer tegen uit te spreken. Als dit alles is wat de vooruitgeschoven vertegenwoordigers van de ‘gemeenschap’ als grijsgedraaide langspeelplaat steeds maar weer afspelen omdat het witte establishment dat van hen vereist, wie ben ik dan om een ander geluid te willen horen?

Ik vind het heel jammer dat de kniepees-reflex weer in werking is getreden, maar het is me nu duidelijk dat er geen kruid tegen opgewassen is. Het was eventjes hoopgevend, er leek een soort ontwaking te ontstaan, maar de situatie lijkt weer terug bij af. Allah yestor. Ik haak af, ik heb voldoende andere kwesties die mijn energie goed kunnen gebruiken. Maar mijn hart blijft bij jullie, en bij rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid. Heel veel succes toegewenst.